Stapelverliefd op de Logarvallei in Slovenië

Achter elke bocht schuilt een vergezicht nog mooier dan het vorige. De panoramische weg van Solčava heeft zijn naam beslist niet gestolen. Fluogroene hellingen met dennenbomen contrasteren tegen besneeuwde torenspitsen van de Kamnische Alpen. De steile daken van houten chalets wijzen op zware sneeuwval in de winter, de stapels brandhout en zeisen die ertegen leunen op een trots rurale mentaliteit - wat de locals hier behoeven, maken ze zelf.

Dat we zo uitgebreid kunnen genieten van de omgeving, danken we aan de e-mountainbike waarop we zitten. Geen gehijg en gesputter op steenslag, met de tong tussen de ketting op een grindpaadje, wel honderduit genieten. Dat klinkt misschien niet stoer, maar het vergroot onze actieradius gevoelig.

Op een bult aan het einde van een weg pronkt een kerkje. Met zo’n uitzicht is het niet moeilijk om een mystieke ervaring te beleven, opletten tijdens de zondagse preek is dat des te meer. Fietsgids Bojan parkeert zijn mountainbike. Hij grijnst en duwt ons allen een glas in de handen. “Huisgemaakte Jägermeister”, zegt hij. “Na zdravje.” Schol! Daarna vliegen we de berg af. Nee, Slovenië is niet voor avonturiers met zwakke magen.

Met die wijsheid maken we een dag eerder kennis wanneer we richting Logarvallei bollen. De smalle Alpenbaantjes kronkelen in alle richtingen, onze magen evenzeer. Gelukkig compenseren de vista’s voor het leed. Tegenliggers zien we niet, reeën des te meer. Vanuit de berm staart het ene na het andere diertje ons schijnbaar onbevreesd aan. Gedurende anderhalf uur spotten we meer reeën dan mensen.

Al kan het nóg wilder. Plots waarschuwt een verkeersbord voor beren. In de uitgestrekte wouden van Slovenië - 60 procent van het land is bebost - verschuilt zich een van de grootste populaties aan bruine beren ter wereld, zo’n 500 à 1000 in totaal. Elk jaar draaien jagers er een quotum van in hun salami. Een Sloveen die vloekt, zegt “tristo kosmatih medvedov.” Vertaling: driehonderd harige beren! Gelukkig zijn bruine beren mensenschuw - de kans is groter dat we Johan Boskamp aantreffen in een saladbar dan een beer op ons pad.

Finaal verandert het weggetje van ‘nipt breed genoeg voor een Fiatje’ naar een vlot bollende tweebaansweg. Wat verderop eindelijk een teken van leven: Plesnik, een groen hotel in alpiene stijl dat hier al honderd jaar staat. We zijn aangekomen in de Logarvallei. We gaan slapen met de roep van een uil en ontwaken met een concert van vogels. Pas dan merken we hoe mooi de vallei is: een machtig trogdal, een geografische oogwenk geleden uitgeslepen door het grof geweld van terugtrekkende gletsjers, met gras zo groen dat we even overwegen om het antigifcentrum te bellen. Een steil amfitheater van bergpieken met aan het einde ervan een waterval, Rinka, de hoogste van Slovenië.

Bij het schattige kerkje heeft Bojan niet enkel drank, maar ook spijs geregeld. Helmen gaan af, fietsjassen uit. De Vipavavallei, die we eerder bezochten, had iets Italiaans. In de dorpjes waanden we ons in een film van Fellini. We aten er door de burja gedroogde prosciutto - pršut in het Sloveens - en dronken wijn van druiven uit de vallei. Hier is de sfeer anders, haast Tirools. Op tafel verschijnen bier, gerookte kaas, salami van ree en varkensvet. “En in het oosten, bij de grens met Hongarije, eten ze goulash”, zegt Bojan. Zo heeft elke uithoek van Slovenië zijn eigenheid - beïnvloed door de buren, jawel, maar ook verschillend van vallei tot vallei. Wie vroeger in de bergen woonde, was grotendeels afgesloten van de rest van de wereld. En ontwikkelde zo een eigen dialect en keuken.

Wat er ook van zij, het maal is prima krachtvoer voor een onderneming als de onze. Lichtjes aangeschoten sjezen we over modderige paden de berg af. “Joe-hoe”, joelt Bojan. Dus zo is jodelen uitgevonden. Even verderop gaan we weer het asfalt op, we scheren verder naar beneden aan snelheden tot 50 kilometer per uur, met wind in de haren door elke haarspeldbocht. Nu weten we waarom Pogacar, Mohoric en andere Roglicen zo behendig aan een stuur kunnen trekken. We arriveren in het dal met een mooie slijkprint op onze fietsoutfits. Getekend door het avontuur.

Na hiken en fietsen vervolledigt een kajaktocht onze triatlon aan buitensporten. Op de rivier de Savinja zijn we na de eerste stroomversnelling al een kwart van de deelnemers kwijt. Het regent, het water is net tien graden en de luchttemperatuur ligt nog een graad of vijf lager. Toch klaagt niemand over een nat pak, vol ontzag alweer voor de omgeving. Niets tegen onze Ardennen, maar dit is toch wat anders. Om te beginnen kajakken we niet tussen stacaravans, maar te midden van het groen, terwijl mist de bergen mysterieus omsluiert. Machtig!

Van wilde bergriviertjes over rustige, spiegelgladde meren tot de zee: met de kajak verken je alle uithoeken van Slovenië. Vooral de rivieren Soča, Sava, Savinja, Krka en Kolpa zijn populair. Wij scheepten in met Franc van Adventure Valley voor een drijfnatte tocht op de Savinja. Ooit werd die rivier gebruikt om hout te vervoeren, nu is het een mekka voor waterratten. Adventure Valley biedt verder raften, canyoning, rotsklimmen en paragliden aan.